‘Zet toch je helm af, Sylvian,’ zei moeder, ‘het is kerst, jongen.’
Sylvian lachte kort. ‘Dat kan niet, mam. Trouwens, zonder helm zie ik niet hoe feestelijk jullie allemaal zijn.’
Zijn moeder veranderde hem in een jongeman in een strak pak.
‘Mam… dat was tien jaar geleden.’
‘Zo herinner ik me je, Sylvian.’
‘Je hebt het sfeervol ingericht hier.’
‘Het is prachtig, met die klassieke ornamenten, spiegels en kaarsen,’ zei Dagmar.
‘Hoi Dagmar, nog steeds manager bij dat projectje? Wordt het al groen?’ vroeg Sylvian.
‘IJzeroxide verdwijnt niet van de ene op de andere dag, joh.’
Sylvian had geen zin om iedereen persoonlijk te begroeten. ‘Hallo allemaal…’
Andreas, Stephanie en Kristoff mompelden een begroeting.
‘Je was niet bij vaders begrafenis,’ zei Stephanie.
‘Ken je de natuurwetten, Stef?’
Stephanie zakte onderuit. ‘Ik geef er les in.’
‘Ik ben nu verder weg dan toen. Ik zag de registratie, dus ik was erbij.’
‘Niet echt.’ Stephanie staarde naar haar lege bord en speelde met haar bestek.
‘En nu dan?’
‘Jij wilt toch ook niet dat moeder kerst alleen doorbrengt?’
‘Vordert dat “bootje” al een beetje?’ Sylvian keek Andreas aan.
‘We bouwen het schip af met het aluminium dat Kristoff op de maan produceerde. Je ziet hem wel een keer.’
‘Denk je? Ik weet niet of we hier toeristen…’
‘Niet alleen toeristen, Sylvian, reizigers. Hoe is het daar eigenlijk?’ zei Andreas.
‘Leegte met niets en niemand,’ lachte Sylvian.
‘We reizen alleen naar locaties die het waard zijn om te bezoeken,’ zei Andreas.
‘Als ik iets ontdek, laat ik je het weten.’
‘Wat fijn dat jullie hier allemaal zijn voor het kerstdiner.’ Moeder zette het hoofdgerecht op tafel.
‘Het ziet er lekker uit,’ zei Dagmar. ‘Goed gedaan, mam.’
Moeder had een brede lach op haar gezicht. Ze wilde de beleving voor haar kinderen zo realistisch mogelijk maken.
‘Het ruikt heerlijk,’ zei Stephanie.
‘Mijn tube bevat alle benodigde voedingselementen, maar smaak, ho maar. Ik heb er wat cranberrysiroop bij gedaan,’ zei Sylvian.
‘Wacht nou even met eten,’ mopperde Stephanie. ‘Mam heeft het nog niet eens opgediend.’
‘Ik heb veel ruimte, maar niet veel tijd,’ zei Sylvian.
Moeder serveerde al haar kinderen een smakelijk uitziende maaltijd. Het mineraalwater bruiste toen ze de kristallen glazen vulde.
‘Ik neem een biertje, oké?’ Kristoff deed gewoonlijk wat hij zelf wilde.
‘Ook goed.’ Moeder glimlachte. ‘Geniet ervan allemaal.’
Even aten ze allemaal in stilte. Alleen hun bestek schraapte over de borden.
‘Ik heb zo een meeting,’ zei Dagmar. ‘Mijn lunchpauze is voorbij. Mars kan niet wachten.’
‘En mijn pilotenklasje zit klaar. Ik moet er ook vandoor,’ zei Stephanie.
‘Einde schafttijd.’ Kristoff liet een boer en verliet de scène.
Sylvian veranderde zijn avatar terug en ook hij verdween van de tafel.
Zodra Andreas weg was, sloot moeder de virtuele wereld af en bewaarde de registratie onder de naam “Kerst 2117”. Nu haar vijf kinderen verspreid over het zonnestelsel werkten, was het gegeven dat ze gezamenlijk van een kerstdiner konden genieten al een wonder.